Page 34 - orada_bir_koy_var_uzakta
P. 34
Çağrı Gürel
Her adımımda parmaklarıma küçük Hiç cevap vermiyorum. Suratım asılıyor.
taşlar batıyor. Neneme “Yoruldum.” Nenem etrafına bir baksa ya! Herkesin
diyorum ama onun aldırdığı yok. “Daha artık meşin çizmeleri var. Hem yepyeniler
şimdi kalkmadık mı pınarın başından?” hem parıl parıl parlıyorlar.
diye soruyor.
Nenemin önce kaşları çatılıyor ardından
Bir de taşla top oynadım, çizmemi sevecenlikle yüzü aydınlanıyor.
yırttım diye söyleniyor. Ne yapayım, “Somurtma hemen, gidiyoruz işte!”
topum yok ki oynayayım. Çerçi iki diyor.
haftada bir geliyor, üstelik artık top da Yırtık çizmemin içi taşla kumla doluyor.
getirmiyor. Nenem bana Kocaköy’den Biraz dursak, diyeceğim ama nenem
çizme alacak sonra ben nenemden top yine mırıldanmaya başlamış.
da isteyeceğim.
Nenem, “Yeşil renkli meşin çizme, “Nene, nene, nene!.. diyorum. Beni
yeşil renkli meşin çizme!” diye ağlayıp hiç dinlemiyor. “Ahretlik” diye birinden
bahsediyor. “Öğlen onun evine varmış
tutturduğumu, bunun için yola oluruz, orada biraz dinleniriz.” diye
düştüğümüzü söylüyor. Öyle çizmeyi konuşup duruyor. “Ahretlik”in ne
televizyondan gördüğümü, bu olduğunu bilmiyorum.
televizyonun ne kötü bir şey olduğunu
söyleyip duruyor.
32 32 32 32
